Prolog

   Po co mamy udawać kogoś kim nie jesteśmy? 
Po co mamy żyć, jeśli nasze życie nie ma sensu?
Lecz moje ma!

Przyjaciele którym się wyżalisz

Osoba darząca się silnym uczuciem, miłością

Ja tego nie potrzebuję. 
Mam ją, matkę która jest dla mnie wszystkim...

Lecz co..?

Jedna impreza

Morderstwo

Ucieczka

Tęsknota za domem,


"Ten wiatr, on zna
Imię me.
Ten głos, ten wiatr
On woła mnie
Ten żar we mnie sprawia, 
Że nocą i dniem
Znów gnam,
Bo zobaczyć Cię chce.

Daleka droga to 
Na końcu Ty i dom.
Gdziekolwiek to jest...
Odnajdę Cię !
Jak rzeka się rzuca 
za Słońcem co lśni, 
Jak orzeł powrócę, 
Przy Tobie chcę żyć !

Dosyć rozłąki
Samotność ma kres
Zobaczyć chcę Ciebie 
Tam gdzie ty mój dom jest.
Dziś wiem, że każdą z dróg
Do Ciebie dotrzeć, bym mógł, 
A gdy mnie mrok uwięzi 
Twój blask dotrze tu ! 

Ty jesteś ja rzeka, 
Jak Słońce co lśni
To Ciebie widziałem
Tak to właśnie ty!
O Słońca zachodzie ,
Nocą i w biały dzień...
Tak to Ty
To do Ciebie
Wracać znów chcę..."


Jedna znajomość zmieniła moje życie.
Lecz czy na gorsze, czy lepsze musicie zdecydować sami.
Ta historia, to moje życie, mój świat. 
Moja miłość, i moje cierpienie...

                                          ~&~
No to mamy prolog :)
Wiem dziwny, ale mam nadzieję, że się wam spodoba. 
Proszę o komentarze, bo to od was zależy, kiedy pojawi się rozdział :)